De eerste week van september begon met drie dagen introductie met alle trainees van de lichting 2022-2024. Deze dagen stonden in het teken van elkaar en Brabant leren kennen: denk aan overdag de omgeving in om inwoners te bevragen over hun gemeente en ’s avonds Weerwolven en biertjes drinken met zijn vijfentwintigen. Na thuiskomst die woensdagavond, moe van alle indrukken van de introdagen, legde ik thuis mijn nieuwe blouse (want wie denkt nou echt dat ie zelf geschikte kleding heeft voor een nieuwe baan?) klaar, checkte nogmaals de treintijden en ging vroeg naar bed.
Samen met andere provincie trainees Mike, Jasper, Iris en Anne werden we onthaald bij de koffiebar in het provinciehuis met bloemen. Mijn opdrachtgever Helga is tijdens de coronacrisis verhuisd en is daardoor minder vaak op kantoor, dus Minke en Erna uit mijn team Vitale Bodem namen me mee ‘de Toren’ in, zoals het provinciehuis ook wel genoemd wordt. We spiekten zelfs even op de 23e verdieping. Ik haalde mijn laptop op en nam plaats op verdieping 14 waar ook teamcollega en oud-trainee Wessel zat. Eenmaal gesetteld zag ik tot mijn verbazing dat ik al 112 e-mails in mijn inbox had! Het is achteraf wel grappig, want volgens mij wist geen van mijn teamleden wat ik nou eigenlijk moest gaan doen en ze waren ook druk met hun eigen werkzaamheden, dus ben ik al die mails maar gaan doorspitten. Ondertussen was ik natuurlijk hartstikke nerveus en het was nog bloedje heet die dag ook, dus mijn nieuwe blouse dreigde óók nog besmeurd te raken met angstzweet! Gelukkig had Wessel al een afspraak ik mijn agenda gezet voor een kennismakingsgesprek, dus dat was een welkome verfrissing op de e-mails. Hij vertelde me waar hij zich allemaal mee bezig hield, waarop ik braaf knikte terwijl ik er nog maar weinig van begreep. Met mijn HBO toerisme en Master filosofie is de wereld van een Vitale Bodem natuurlijk compleet onbekend. Toen we eenmaal weer aan onze bureaus zaten zei hij boven zijn scherm uit “als je er klaar mee bent of overprikkeld bent of gewoon moe bent van de introductiedagen mag je ook gewoon naar huis gaan hoor”. Dankbaar stapte ik een halfuur later om half 4 al de bus in naar het station. Het ambtenaren leven.
De dag erna werkte ik thuis vanwege de NS stakingen. Maar wat moest ik nou in hemelsnaam gaan doen? Ik had de dag ervoor alleen maar e-mails gelezen, had natuurlijk nog geen dagtaken dus bleef me maar inlezen, en eindigde uiteindelijk verdrietig op bed. Ik voelde me nutteloos en hulpeloos en had geen idee wat ik met mezelf aan moest. Hoe moest ik nu mee gaan helpen in die onbekende Vitale Bodem wereld? En toch ben ik de maandag erop weer met frisse moed het provinciehuis binnengestapt. Uiteindelijk moet je accepteren dat dat ook het fijne is aan trainee zijn: je hoeft niet alles meteen te weten, hoe tegenstrijdig dat ook voelt. Je krijgt echt de tijd om te wennen aan een nieuwe omgeving, nieuwe collega’s, en een andere manier van samenwerken.
En nu ben ik inmiddels dik twee maanden bezig in het team Vitale Bodem, dat onder het programma Water en Bodem valt. En ik zit niet stil! Ik heb al deel mogen nemen aan een veldsymposium in Strijbeek, een kennisconferentie in Eindhoven, heb Helga in-the-middle ontmoet voor een middag samenwerken in Eindhoven en heb ambtenaren uit andere gemeenten ontmoet tijdens een kennisbijeenkomst in Land van Cuijk! Het Vitale Bodem team houdt zich veel bezig met landbouwgrond, een hot topic nu natuurlijk, dus ontzettend interessant om mee te maken wat er vanuit de provincie allemaal mee gedaan wordt. Er zijn ondertussen ook al twee keer traineedagen geweest waarin we onszelf en elkaar beter leren kennen in de Beukenhof in Biezenmortel tijdens de trainingen én tijdens het biertje dat we achteraf drinken. Wat een opluchting is het om het met lotgenoten te hebben over wat er allemaal wel (of niet) op je werk gebeurt – iedereen zit tenslotte in hetzelfde schuitje. Het was daarom ook heel fijn om daar te kunnen delen dat ik me ellendig had gevoeld de eerste dagen, en ik bleek ook niet de enige te zijn! Dat zet dat soort gevoelens in een heel ander perspectief.
Ik kwam erachter dat ik in mijn eerste weken bij de provincie echt tijd nodig had om een veilige basis voor mezelf op te bouwen en nog de kat uit de boom te kijken, en dit ging veel sneller dan ik van tevoren had gedacht. Vanuit die basis kon ik vervolgens de wijde wereld van ‘de Toren’ in en actief met mensen kennis gaan maken. Ik babbel iedere week met mijn opdrachtgever Helga over werk en andere leuke dingen, en als ik vragen heb kan ik bij al mijn teamleden terecht. Het is echt bijzonder om erachter te komen hoe snel je een netwerk hebt opgebouwd en hoe makkelijk het gaat om nieuwe, totaal onbekende materie (over bijvoorbeeld bodem vitaliteit…) je eigen te maken. Ik zie dagelijks de provincietrainees van mijn eigen lichting, die van het jaar boven ons, of allerlei oud-trainees, en kan op het provinciehuis met haar ±1600 medewerkers regelmatig een handje opsteken naar een inmiddels bekende collega.
Het traineeship is voor mij nu al ontzettend waardevol. De trainingen die we krijgen tijdens onze dagen in de Beukenhof leren ons veel over hoe wij als personen zijn, op persoonlijk en op professioneel vlak. Het is heel gaaf om die kennis weer mee terug naar de eigen werkomgeving te kunnen nemen. Zo heb ik bijvoorbeeld voorgesteld om tijdens teamoverleggen van Vitale Bodem vanaf nu een stand-up te doen (2 minuten vertellen over je plannen voor de aankomende week), zodat iedereen van elkaar weet waar die mee bezig is. Handig voor mij als groentje, maar ook voor de rest van het team.
Ik ben heel blij en toch wel trots met de Provincie als mijn eerste werkgever. Het leukste? Ik moet nog steeds lachen als klokslag 12 uur de schermen worden vergrendeld, men gezamenlijk opstaat en de liften naar beneden propvol zitten met hongerige ambtenaren: het is tijd om te lunchen! Ik ben razend benieuwd wat ik het komende halfjaar hier nog allemaal ga meemaken binnen én buiten de Toren. Één ding is zeker: leren, vallen, opstaan, vieren én plezier gegarandeerd.
Door Isabel Hut