Mission impossible, of toch niet?

Trainee Maaike schreef een blog over haar ervaringen tijdens het sollicitatieproces

Solliciteren. Nog steeds begrijp ik niet waarom je tijdens je studie hier niet voor wordt klaargestoomd. Ik vind het verschrikkelijk. Maar je wil Brabant verbeteren, of je wil het niet… Dus met frisse tegenzin begon ik dan ook aan mijn sollicitatie voor het traineeship bij de Toekomst van Brabant.

 

Daar gaan we dan

Helemaal voorbereid om een prachtige sollicitatiebrief te maken, opende ik de website van de Toekomst van Brabant. Totdat ik erachter kwam dat de eerste ronde van de procedure bestond uit het beantwoorden van een aantal vragen, geen klassieke sollicitatiebrief dus. Na een telefoontje met Anke (ik vond het toch een tikje onduidelijk wat er met de vraag ‘Met welk onderwerp wil jij je bezighouden tijdens je eerste opdracht?’ bedoeld werd) stuurde ik mijn antwoorden in. En dan is het afwachten…

Na het insturen van een sollicitatie ben ik altijd heel zenuwachtig in het openen van mijn mail. Ik durf een mailtje over de sollicitatieprocedure vaak pas te openen als ik een hele hoop moed bij elkaar heb verzameld. Een dag of 4 later kwam al het verlossende mailtje, ‘We hebben ruim 400 reacties ontvangen. Jij bent door naar de volgende ronde!’. WAT? 400 REACTIES? Ik wist al wel dat het traineeship populair was, maar hierdoor zakte de moed me toch wel een klein beetje in de schoenen. Ondanks dat ik inmiddels het gevoel had dat ik mission impossible aan het uitvoeren was, besloot ik toch maar volledig mijn best te gaan doen. Dus: op naar ronde 2!

 

Groepsopdracht, gesprekken, capaciteitentesten

Capaciteitentesten. Hier was ik eerlijk gezegd niet zo bang voor. Inmiddels heb ik al zo vaak een sollicitatie gehad waarbij ik een capaciteitentest moest maken dat ik me wel getraind voelde in het maken van deze testen. Deze ronde kwam ik ook gemakkelijk door, en al heel snel na het maken van de capaciteitentesten kwam de verlossende mail: ‘Gefeliciteerd, je bent door’. Het werd tijd voor het eerste gesprek en de groepsopdracht in ronde 3. Voor een sollicitatiegesprek deal ik toch altijd wel met een paar dilemma’s. Wat trek je aan? Hoe formeel moet ik me gedragen? Wat wordt er überhaupt van me verwacht? Nu wist ik wel dat het traineeship van de Toekomst van Brabant een stuk informeler is dan het Rijkstraineeship, maar toch weet je niet zo goed wat je moet verwachten. Ik besloot al snel dat het toch maar gewoon het beste was om mezelf te zijn, dus met niet al teveel poespas vertrok ik richting het provinciehuis.

De P&O-adviseur die met mij het gesprek zou voeren was helaas ziek, waardoor ik het gesprek met een directeur van de Gemeente Roosendaal heb gevoerd. In de eerste minuut van het gesprek viel alle spanning al gelijk van me af. Het was een heel leuk gesprek, waarbij de focus lag op mijn motivatie: “Wat wil je veranderen? Wat wil je leren?”. Redelijk ontspannen ging ik het gesprek uit, totdat ik me realiseerde dat ik daarna nog een groepsopdracht moest doen. Ik kon me namelijk indenken dat er vast kandidaten zijn die extreem hun best doen om zichzelf te bewijzen. Ook hier bedacht ik, ben maar gewoon jezelf, meer kan je toch niet doen. Na de groepsopdracht was ik eigenlijk alleen nog maar enthousiaster, hoe leuk zou het zijn als ik me de komende twee jaar mag bezighouden met dit soort vraagstukken?

 

Erop of eronder

Twee dagen later opende ik mijn telefoon en las in mijn mail-app (zonder de mail te hoeven openen) al gelijk: ‘Gefeliciteerd! Je bent door naar de vierde en laatste ronde!’. Voor deze ronde moesten we een persoonlijkheidstest maken. Nou, oké, dat kan dan ook nog wel. Deze test zou de leidraad zijn voor het laatste gesprek. Met gezonde spanning ging ik hiernaartoe, ik wilde inmiddels wel héél graag dit traineeship doen. Ook dit gesprek verliep goed. We bespraken de persoonlijkheidstest en de opvallende dingen die hieruit kwamen. Ik zou bijvoorbeeld emotioneel ongeveer net zo stabiel zijn als een betonnen muur. Na 30 minuten stond ik weer buiten, nu kon ik er officieel niets meer aan doen. Ik moest wachten.

En toen werd ik gebeld. Ik kan me nog goed herinneren dat ik Anke aan de telefoon kreeg. Mission impossible: completed! Dat goede nieuws heb ik die avond zeker gevierd met een wijntje!